Mijn eigen ontwikkeling

Michael heeft 1 vriend, zijn beste vriend en dat is het. Hoewel dat een leuke jongen is waar ik goed mee kan opschieten, herinner ik me dat toen ik daar achter kwam ik dat heel erg jammer vond. Ik hoopte namelijk juist door Michael zelf ook meer nieuwe mensen te leren kennen.

Voordat we elkaar ontmoetten had ik zijn social media profielen al volledig uitgeplozen zoals ik dat altijd deed bij 'potentiële vriendjes'. Op zijn Facebook zag ik dat hij regelmatig naar festivals ging en dat hij in de horeca had gewerkt. Dat vond ik belangrijke informatie omdat ik daaraan dacht te kunnen afleiden dat hij sociaal was, en dat kon ik als vaak verlegen meisje wel gebruiken was mijn theorie.

Theorie vs. praktijk

Ik had mezelf regelmatig geanalyseerd nadat ik uit vorige relaties kwam. Ik merkte dat ik het in die relaties fijn vond me mee te laten slepen door de ander en door hem te worden voorgesteld aan iedereen in zijn sociale leven. Ik vind het zelf lastig om spontaan te kletsen met nieuwe contacten dus leek het mij dé oplossing dat ik iemand nodig had om dat te compenseren. Ik 'besloot' dat mijn volgende vriendje ook zo zou moeten zijn: Een extreem sociale jongen was mijn doel. Zoals zo vaak in het leven kan je plannen wat je wil, maar meer dan bezigheidstherapie is dat niet, want uiteindelijk loopt het toch wel anders.

Michael bleek niet erg sociaal of ondernemend te zijn en hij nam dan ook zelden het initiatief om iets te doen buiten de deur. Maar in plaats van irritatie en dan maar niks doen, had het juist een positief effect op mij. Het zorgde het ervoor dat ik mijzelf gedwongen voelde zelf die rol op me te nemen en zonder dat ik wist dat het ooit in me zat, lukte dat gewoon. In vorige relaties kreeg ik altijd te horen dat ik te weinig initiatief toonde, dus ik was verbaasd dat dat nu wel ineens lukte. Nog voordat Michaels gebrek aan initiatief een frustratie voor me zou worden, had ik het al gecompenseerd en had daarmee mezelf overstegen.

Pas door mijn relatie met hem kwam ik erachter dat mijn analyse over mezelf misschien wel klopte, maar mijn conclusies des te minder. Door een sociaal beest als vriendje, wordt mijn positie als stil meisje natuurlijk alleen maar versterkt omdat ik er toch geen moeite voor hoef te doen om nieuwe contacten te maken. Bij Michael nam ik echter steeds meer het voortouw en ik was verbaasd over dat het me lukte. Ik kreeg er meer zelfvertrouwen door, nam meer initiatief en sprak veel makkelijker met nieuwe mensen, omdat ik wist dat ik het zelf zou moeten doen. Vanuit Michael zou het toch niet komen.

Zijn gebreken verbeteren de mijne

Dat gold ook voor koken. Ik was een drama in koken, kookte zelden en als ik het deed mislukte het vaak gigantisch. Ik had altijd het geluk dat ik vriendjes en vrienden had die wel konden koken en het zelfs erg leuk vonden om te doen. Ik hoefde er dan ook nooit echt veel moeite voor te doen. Tot Michael dan. Michael kon al helemaal niet koken en toonde ook totaal geen moeite om ook maar iets te gaan proberen. Om toch eten op tafel te krijgen, pushte ik mezelf dan ook vrij snel om toch maar te gaan koken. Voor Michael durfde ik dat wel, hij kon het toch niet beter dus zou ook geen kritiek 'mogen' hebben op mijn kookkunsten. Kritiek had hij inderdaad nooit, maar een blijk van waardering voor mijn moeite merkte ik ook niet. Hij leek verwend: zelf niets doen en daardoor het maar mooi voor elkaar krijgen dat iemand anders het doet. Maar ach, wat was dat anders van hoe ik het voorheen zelf ook altijd deed? Ondanks dat Michael het als vanzelfsprekend leek te ervaren was ik trots. Niet zozeer op het resultaat, maar om het feit dat ik voor hem wel had durven koken terwijl ik voor alle mensen die wel kunnen koken dat nooit zou doen.

Dit soort wel-kokende mensen hebben bij mij van alles geprobeerd om me te laten koken en de hulpverlener-types, lukten het ook bijna. Ze gebruikten dan strategieën waarbij ze weigerden actie te ondernemen en geen antwoord gaven op mijn onzekere vragen als "zou dit voldoende gehakt zijn? Is deze paprika goed denk je? Ik weet niet hoe dit moet hoor, wil je helpen?". Ze dwongen me zelfstandig te zijn en hoewel ik het helemaal niet leuk vond werkte dat wel. Michael deed hetzelfde, maar deed dat niet opzettelijk. Ik was daardoor ook steeds een beetje verward; moest ik nou boos zijn op zijn luie gedrag of hem dankbaar zijn omdat hij er wel mee gedaan kreeg waar ik zelf tegenaan liep?

Hoewel het misschien overkomt als geklaag over Michael zijn gebreken, bedoel ik dat juist niet zo. Ik ben oprecht van mening dat ik er positiever uitkom door zijn 'gebreken' en wij daar samen ook weer veel aan hebben. In plaats van twee sterke kanten die samen nog sterker worden, denk ik dat wij elkaar juist aanvullen waardoor we samen één worden en op die manier samen sterk staan. Daarbij komt ook dat Michael gelukkig nooit ergens een probleem van maakt, dus ik ook steeds meer duf te doen en risico's durf te blijven nemen.

Comfort zone

Zelf initiatief moeten tonen en het koken zijn aspecten die snel in onze relatie duidelijk waren en daar ben ik dan ook inmiddels wel aan gewend. Maar toen ik Michael ook vaker in groepen en in het openbaar zag functioneren kwam daar nog een aspect bij.

Ik heb helaas de eigenschap om me ontzettend snel te schamen en ben soms bijna geobsedeerd door wat andere mensen van me vinden. Michael heeft dat juist nooit, onder andere omdat hij vaak niet doorheeft wanneer hij iets doet wat sociaal ongepast is. Vaak genoeg krijg ík dan ook juist de blikken van vrienden in de groep die ongemakkelijk naar me kijken omdat hij bijvoorbeeld weer niet reageert of gewoon ineens wegloopt. Of de caissière zoekt steun in een glimlach bij mij, omdat ze het gevoel heeft geen contact te krijgen met Michael en een beetje onzeker wordt van zijn gedrag. Een beetje ongemakkelijk misschien, maar helemaal niet erg, tenzij je zoals ik heel veel moeite hebt met wat andere mensen van me vinden.

Hoewel iedereen me steeds weer rationeel kan vertellen waarom ik me niet zo snel zou moeten schamen, werkt niets beter dan gewoon een relatie krijgen met Michael. Door onze relatie heb ik het niet meer zelf in de hand of ik geconfronteerd wordt met gênante momenten. Michaels gedrag levert juist regelmatig ongemakkelijke situaties op in sociale gelegenheden en dat is eigenlijk de enige manier om met mijn probleem om te gaan: confrontatie. Confrontaties die ik vanzelfsprekend niet alleen kan doen (want opzettelijk iets schaamtevol doen omdat je dat zo moeilijk vind is nagenoeg onhaalbaar). Die confronterende situaties waarin Michael mij regelmatig ongewild in gooit, helpen me wel te begrijpen dat de wereld niet vergaat bij een gênant moment. Ik leer zelfs dat het ook vaak iets positiefs is, omdat je er achteraf enorm om kan lachen als je erop terugkijkt.