Hoe we elkaar leerden kennen

Ik heb Michael ontmoet via internet. Het was een website zonder profielen, maar met foto's, dus zijn uiterlijk was het eerste dat mij aansprak. Met zijn vervolgens foutloze Nederlandse zinnen (inclusief de juiste interpunctie) in ons eerste online gesprek charmeerde hij me pas echt. Hij was intelligent en humoristisch en pakte me meteen in doordat hij niet zo macho en jongensachtig overkwam als de andere chatgesprekken die ik eerder op de datingsite had. Het was dan ook de enige jongen waarmee ik afsprak en we beloofden elkaar geen elle lange verhalen te schrijven, maar gewoon heel snel af te spreken alsof het een 'spontane' ontmoeting was.

Zijn magische aantrekkingskracht


Ik was enorm zenuwachtig in de trein naar onze eerste date, maar toen ik hem zag verdween dat direct. Hij had iets rustigs over zich. Hij was moeilijk te peilen en toch kwam hij zenuwachtig over. Ik vond dat ontzettend lief juist en probeerde hem op zijn gemak te stellen door meteen lekker een terrasje te pakken. De gesprekken verliepen een tikkeltje onwennig, maar toch klikte het meteen. Toen we vervolgens uit eten gingen en voor het eerst echt tegenover elkaar zaten viel me pas op hoe weinig hij me aankeek. Op het terras was me dat niet opgevallen omdat we naast elkaar zaten en praatten terwijl we keken naar de voorbij lopende mensen. Ik heb hem bekeken tijdens het eten en me afgevraagd hoe lang het zou duren voordat hij van zijn bord op zou kijken als ik hem zou aanstaren. Dat duurde zo lang dat ik testte of het hielp als ik wat aan hem vroeg, maar ook dan antwoordde hij zonder op te kijken. Ik vond het wel grappig en dacht dat hij misschien wel heel erg honger zou hebben. Ik heb het nooit als onbeleefd gezien, eerder als verlegen. Zo nu en dan keek hij me wel ineens aan en dan was het ook meteen extreem intens zonder dat zijn lichaamstaal daar verder bij klopte. Michael heeft prachtige ogen dus ik vond het geen probleem en ik vond hem juist steeds interessanter worden omdat hij zoiets aparts over zich had. De onhandigheid van zijn bestek vasthouden bijvoorbeeld en het niet aankijken, maar ook de vragen die hij stelde stelde hij op zo'n toon dat het haast voorgelezen of ingestudeerd leek. Ik vond het aandoenlijk klinken omdat ik direct doorhad dat het hem niet vanzelf ging en hij zijn best deed een goed gesprek te voeren. Dat waardeerde ik enorm dus beantwoorde alles met vol enthousiasme. Ik vond hem zo mooi in zijn eigenheid en rare tegenstrijdigheden dat ik hem beter wilde leren kennen. Ik wilde leren wat in hem omging, wie hij was, waarom hij dat speciale over zich had. Hij intrigeerde me mateloos.


Ik weet niet of ik er door de vervolg dates gewoon aan wende of dat zijn 'zenuwachtige gedrag' (want dat leek het) inderdaad afnam. We vonden veel in elkaar hoewel ik niet precies kan omschrijven wat dat precies is. We dachten hetzelfde over het leven, konden enorm om dezelfde dingen lachen, maar hadden eigenlijk gewoon een leuke tijd en wilden niets liever dan steeds bij elkaar zijn. De vlinders waren er bij mij direct, maar het duurde even voordat ik me daar ook echt aan over durfde te geven.

No offense .. None taken


Het duurde zeker een paar maanden voordat ik hem echt leerde te begrijpen. Vooral van de begintijd kan ik me bijvoorbeeld nog wel herinneren dat hij ontzettend kon blijven doorvragen. Zeker over dingen die ik niet wilde doen. "Waarom niet? Waarom is dat dan zo? Hoe werkt dat dan? Wat wil je dan precies?" Doordrammen leek het me toen en dat beviel me helemaal niet. Totdat mijn moeder me voorstelde om eens te testen of hij perse zijn eigen zin wilde of dat hij gewoon volledig wilde begrijpen hoe ik tot een besluit was gekomen bijvoorbeeld. Ik deed dat voorzichtig en kwam er toen al heel snel achter dat mijn moeder gelijk had: Hij wilde gewoon echt oprecht weten waarom ik iets niet wilde, zonder me te willen overtuigen.

Michael vroeg alles altijd op een onderzoekachtige manier, maar vooral zonder dubbele boodschap. Hij bleek niet iemand te zijn die met de vraag "waarom wil je hier niet heen?" bedoelde te zeggen dat hij er dus wel graag heen wilde. Hij was iemand die met de vraag "waarom wil je hier niet heen?" daadwerkelijk wil weten waarom ik er niet heen wil, niets meer, niet minder. Gewoon om me te begrijpen. Vanaf het moment dat ik me dat besefte vond ik het alleen maar leuk, want ik realiseerde dat dit zijn manier was van interesse in mij tonen. Dat feit was voor mij voldoende, hoe iemand dat doet is absoluut van ondergeschikt belang. Al kan ik me voorstellen dat dat niet voor iedereen zomaar te accepteren is.

Leren communiceren 


Ik leerde ook dat ik me niets moest aantrekken van het feit dat hij niet aan beleefdheidsglimlachjes deed en dat hij ook geen overbodige beleefdheidszinnetjes als antwoord zou geven. Gewoon het antwoord op de vraag kon ik verwachten, niets meer en niets minder.

Ik moest leren luisteren naar wat hij zei in plaats van op welke toon hij het zei of met wat voor blik. Michael kon met een ernstige blik naar zijn telefoon en een vlakke monotone toon zeggen dat hij mijn voorstel om naar een terrasje te gaan bijvoorbeeld een heel leuk idee vond. In het begin was ik dan geneigd om nog eens te vragen of het hem wel echt leuk leek. De reactie die ik dan kreeg was een heel verbaasde "ja, hoezo?", hij had immers toch net gezegd dat hij het hem ook leuk leek? In het begin frustreerde dit soort gesprekken (die wel wat langer doorgingen uiteraard) me mateloos: Het leek alsof ik hem steeds moest meeslepen terwijl hij helemaal niet wilde. Gelukkig konden we er steeds over praten en zo elkaar steeds beter leren begrijpen. Hij leerde hoe zijn antwoorden op mij overkwamen en ik leerde dat hij zich niet bewust was van zijn non-verbale communicatie, dus dat ik moest leren luisteren naar de echte woorden.

We (NT) zijn allemaal zo gesocialiseerd dat we allerlei extra non-verbale informatie geven bij een antwoord, omdat we er vanuit gaan dat mensen dat ook oppikken. Maar bij Michael moest ik die aangeleerde regeltjes laten varen. Vanaf het moment dat ik dat ook echt kon loslaten gaf het meteen rust en zorgde het voor een stuk minder onduidelijkheden dan dat ik bij 'normale' relaties gewend was. Doordat we inmiddels elkaars taal leerden begrijpen en er beide evenveel moeite in stopten, voelde onze relatie veel sterker dan ik ooit had gekend.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten