Mijn eigen verwerking en worstelingen

Terwijl bij ons beide alle puzzelstukjes op zijn plaats vielen. Was het ook een klap. Voor mij was dat niet omdat het beestje nu een naam had gekregen, ik kende Michael zijn gedrag natuurlijk al en ik wist zelfs wel ongeveer hoe het bij hem werkte. Dat dat nu een naam had gekregen deed daar voor mij niets aan veranderen. 

De klap kwam bij mij pas toen ik las over de echtgenotes van Aspies en de relatieproblemen die ze hadden. In eerste instantie was het heel fijn om te lezen omdat ik er veel in herkende, ik me niet meer alleen voelde en er achter kwam waar alle problemen vandaan kwamen. Maar vervolgens ook heel zwaar, toen ik las dat de emotionele connectie en saamhorigheid die je verwacht te krijgen in een relatie, met een Asperger-partner eigenlijk gewoon niet mogelijk is. 

Dit was precies het probleem waar ik inmiddels zo'n half jaar mee worstelde en ik steeds hoopte dat dat nog zou veranderen. Ik hoopte toen dat die connectie nog moest komen, omdat eens de eerste keer moet zijn dat je zoiets ervaart natuurlijk, en ik misschien wel degene was die dat Michael voor de eerste keer in zijn leven moest laten voelen. Ik putte troost uit het feit dat Michael er op stond te werken aan zichzelf en alles ervoor over had om mij gelukkig te maken. Dat klinkt prachtig en is het ook in theorie, maar in de praktijk veranderde er niets en dat maakte het alleen maar verwarrender. Ik kon moeilijk boos zijn op iemand die wel gewoon zijn best deed toch? Maar als ondanks het 'je best doen' het niet beter wordt, dan blijft de situatie gewoon even zwaar als dat hij was en dan zijn de enige oplossingen nog: stoppen of je verwachtingen bijstellen. 

Een ander toekomstbeeld accepteren

Ik las op internet en in boeken veelal de bevestiging van die conclusie. Op de website willybosga.nl schrijft zij ongeveer het volgende: "Het leven met een AS-partner is boeiend, leerzaam en bevredigend, mits (!) de NT partner in staat is afscheid te nemen van haar verwachtingen van een 'normaal' huwelijk. Het vergt veel van de partner en de kinderen, maar ook van de Aspie zelf. Het vergt een nieuwe kijk op een relatie; wat als normaal werd ervaren en verwacht, blijkt nu ineens niet meer op te gaan. Alle oude patronen en verwachtingen moeten overboord worden gezet en dat betekent het begin van een rouwproces. Rouw over het verliezen van een ideaalbeeld, een verwachtingspatroon. Het betekent ook het aanvaarden van een fundamentele eenzaamheid in het leven. Het volkomen in jezelf geankerd zijn en je niet meer ankeren aan de ander. De Aspie partner is er wel voor je, maar op zijn manier en dat is vaak niet op de manier die jij zou willen."

Het voelde exact zoals zij omschreef en ik stond dan ook voor een harde realiteit: Er was maar een manier om te kunnen doorgaan in de relatie en dat was mijn verwachtingspatroon bijstellen. Ik legde mezelf de keiharde vragen voor: Kan ik dat en wíl ik dat? Kan ik accepteren dat de verwachtingen die ik nu van Michael heb onrealistisch zijn? En kan ik ook gelukkig zijn als die aspecten dus nooit zullen komen in onze relatie?

Een citaat uit het boek 'Als Je Partner Asperger-sydroom Heeft': "Als jullie de diagnose hebben gekregen, voel je als partner zonder Asperger wellicht zowel opluchting als verdriet. Opluchting omdat je nu de achtergrond van veel van de problemen in jullie relatie kunt begrijpen, maar ook een gevoel van uitputting, alsof je aan het eind bent gekomen van een lange reis." [...] "Voor de diagnose, en het besef dat het syndroom de oorzaak is van een deel van de problemen, zul je alles in werk hebben gesteld om dingen te veranderen in jullie relatie en de hoop hebben gekoesterd dat het kon en ook zou gebeuren. Hoop kan mensen in slechte tijden overeind houden. Na de diagnose en de aanvaarding dat de ander Asperger heeft, kan die hoop als het ware worden weggevaagd. Dat hoeft niet zo te zijn - je doelstellingen moeten alleen realistischer worden."

Ik was ontzettend gek op Michael en hield zielsveel van hem, dat stond als en paal boven water, maar ik moest wel heel goed en eerlijk naar mezelf gaan kijken. Zou ik een leven met hem aankunnen, zonder er zelf aan onderdoor te gaan? Ben ik sterk genoeg om steeds te geven in de relatie en toch gelukkig te kunnen zijn? 

Het ging me niet om alle sociale aspecten van Asperger en het interpreten van zijn gedrag. Het was voor mij alleen een ontzettend pijnlijk feit om te beseffen dat ik niet in mijn emotionele behoeften voorzien zou kunnen worden door hem. Die connectie missen die zo belangrijk is in een relatie. Kon ik nog steeds gelukkig zijn in de relatie als dat er niet is? En zo ja, waar haal ik dan mijn emotionele 'voeding' vandaan? en kan dat überhaupt?

Schrijven als therapie

Ik was de week van dit verwerkingsproces toevallig vrij van mijn werk, waardoor ik alle tijd had om het rustig te laten bezinken, erover na te denken en erover te praten met enkele mensen die me dierbaar waren. Het was dan ook die verwerkingsweek waarin ik deze website opzette om alles van me af te schrijven. Een volledige week Asperger georiënteerd, omdat dat was waar ik behoefte aan had. Veel lezen, veel huilen en veel schrijven. Dat laatste was mijn manier om alles te verwerken, ondanks dat ik op dat moment niet eens wist of ik nou wegging of bij hem bleef.

"Het besef dat de problemen in de relatie het gevolg zijn van de verschillen tussen jullie respectievelijk emotionele en fysieke behoeften kan de eerste stap op weg naar herstel zijn. De diagnose door een deskundige of door jezelf kan een oplossing bieden voor veel vragen, onverklaarde gebeurtenissen en situaties die zich in de relatie voordoen [..] Maar het belangrijkst is: door de diagnose weten jullie nu dat geen van beiden bezig is gek te worden en dat geen van beiden schuld draagt aan de problemen die in jullie relatie spelen." (Uit: Als je Partner Asperger-syndroom Heeft - Maxine C. Aston)