Kennissen leerden dat het niet opzettelijk bedoeld was als Michael iets ongepasts deed. Mijn ouders hielpen me goed mezelf te bewaken, of dat nou met of zonder Michael zou zijn. En bij zijn beste vriend kwamen er ineens allerlei herinneringen naar boven van bepaalde situaties die ineens een stuk logischer zijn. Dat Michael sommige dingen gewoon echt niet door had komen nu pas aan het licht en werden voorheen afgeschreven als egoïstisch.
Alleen zijn ouders hebben de term Asperger (nog) niet geaccepteerd. Hoewel ik daar eerst boos om was, besef ik me ook wel dat het veel makkelijker is om je zoon als 'een beetje raar' of 'typisch Michael' te zien, dan te accepteren dat hij een syndroom heeft. Zeker voor zijn moeder die jaren lang ervoor heeft moeten vechten dat Michael de erkenning kreeg die hij verdiende, omdat zij zijn krachten wel zag waar een ander deze niet zag. Jarenlang heeft ze hem moeten opvoeden, op alle fronten, om hem goed functionerend te krijgen in de maatschappij en jarenlang heeft moeten vechten tegen alle mensen die vonden dat ze het niet goed deed. Ik heb diep respect voor hoe ze hem heeft opgevoed, hoe ze hem zijn vrijheid heeft gegeven te mogen zijn wij hij is en hoe ze zijn kwaliteiten altijd heeft gezien. Hopelijk zal zij ook nog ooit inzien dat het erkennen van zijn Aspergers-syndroom Michael heel erg zal helpen in het werken aan zichzelf, zonder dat hij daarmee niet meer zichzelf is.
Behoeftes elders of via andere wegen vinden
"Het zal altijd de NT-partner zijn die het gevoel heeft het meest te investeren, omdat hij of zij nu eenmaal flexibeler kan zijn en kan veranderen. NT partners zullen zich leren redden in een Asperger-wereld. Maar dat kan allen als ze accepteren dat er dingen zijn die hun AS-partner nooit zal kunnen bieden, en die ze dus elders of via andere wegen moeten zien te vinden." (Uit: Als je Partner Asperger-syndroom Heeft - Maxina C. Aston)
Dat waren de 4 regels die me boos maakten, gefrustreerd en verdrietig en me vervolgens houvast gaven, acceptatie en hoop. Boos omdat het niet eerlijk is dat ik meer zou moeten investeren of het gevoel hebben dat te doen. Gefrustreerd omdat ik moet veranderen, omdat hij het niet kan. Verdrietig omdat het accepteren dat hij sommige dingen nooit kan bieden ontzettend pijn doet. Houvast omdat het me aangaf hoe het moest: accepteren en de rest elders vinden. Acceptatie omdat het dus goed is om elders die behoeften te 'mogen' halen. En hoop, omdat ik wist dat onze relatie een kans van slagen had op deze manier.
Het heeft wel even geduurd voordat ik mijn huwelijksideaal kon loslaten hoor. Dat was de eerste en moeilijkste stap. En of ik het kan opbrengen om onze relatie de komende jaren voort te zetten en daarbij zelf gelukkig te blijven, weet ik nog niet, dat komt daarna pas. Er is maar een manier om daar achter te komen en dat is door te beginnen met die eerste stap: het laten varen van illusies. Want die zullen toch alleen maar uitmonden in teleurstellingen en frustraties.
Die eerste stap is me gelukt en ik heb direct veel meer rust nu ik weet dat hij bepaalde dingen niet expres doet. Ik raak er niet meer door gefrustreerd en kan me makkelijk neerleggen bij het feit dat hij soms iets anders wil dan ik. Ik kan hem bijvoorbeeld nu veel makkelijker om 12 uur nog in zijn bed laten liggen, zonder de frustratie dat ik vind dat hij zijn kostbare leven verspilt. Hij leeft anders dan ik, daar heb ik nu vrede mee en ik ga dan lekker mijn eigen ding doen.
We hebben allebei ook redelijk veel behoefte aan tijd zonder elkaar en dat werkt eigenlijk fantastisch. Ik ga bijvoorbeeld lekker naar vrienden toe en heb mijn eigen sport waar ik mijn energie kwijt kan. Door te kunnen doen waar ik van hou en hem daar niet geforceerd in mee te slepen, zijn we beide gelukkiger. Niet alleen met die tijd dat we iets voor onszelf doen, maar ook met de tijd die we ervoor of erna samen doorbrengen.
Voorheen schrok ik vaak dat ik ervan genoot als ik afsprak met een vriend omdat ik daarbij niet steeds het initiatief hoefde te nemen of uit te leggen hoe dingen werken. Nu vind ik dat niet meer erg en waardeer ik juist dat ik ergens anders die honger kan stillen en vervolgens opgeladen bij Michael thuis kan komen. Ik laad mezelf op door me te voorzien van mijn behoeftes en Michael laadt zichzelf ondertussen op door zich te voorzien in zijn behoeftes, zoals rust, alleen zijn en slapen.
'Een stukkie gevoel''
Ik heb met heel veel van de aspecten van Michael zijn Asperger-syndroom geen problemen en ik ben gezegend met een Aspie die graag wil leren en zichzelf verbeteren. Soms reageert hij alsnog boos omdat hij het opvat als kritiek, maar meestal vraagt hij er zelf om en accepteert hij wat ik hem vertel. Ik voel me zelden gekwetst door zijn acties doordat ik zie dat hij het niet doorheeft hoe het overkomt. En ik vind het fijn dat hij me zijn 'gids' laat zijn en merk dat hij ook steeds meer zelf doet.
Michael zal tot slot alles doen wat er in zijn macht ligt om te werken aan de relatie. Maar precies om die reden blijft het lastig om aan andere mensen uit te leggen dat ik het er soms ook moeilijk mee heb. Ik omschrijf het vaak als dat stukje emotionele connectie dat je samen hebt als je langer bij elkaar bent. Maar het is moeilijk uit te leggen omdat het zo ontastbaar is en de voorbeelden zo klein zijn. Hierdoor is begrip voor de situatie er ook niet altijd (denk aan de opmerking: 'ach joh alle mannen zijn zo'), wat het juist weer extra moeilijk maakt.
Het onderstaande stukje uit 'Werken Aan Je Asperger Relatie' omschrijft dat goed, inclusief de reactie van Michael:
"[...] het emotionele gemis dat ontstaat doordat de ene partner, die het Asperger-syndroom heeft, niet de emotionele steun kan geven die de ander nodig heeft om overeind te blijven binnen de relatie. Daarbij is het van belang te bedenken dat hier zelden sprake is van opzet van de kant van de AS-partner. Deze is vaak geschokt en verdrietig wanneer hij of zij beseft wat voor effect de relatie op de geliefde(n) heeft. Het zijn vaak de kleine dingen in de Asperger-relatie die op den duur de meeste schade veroorzaken. Als NT-partners dit soort dingen proberen uit te leggen aan een vriend, vriendin of therapeut, betrappen ze zich er vaak op dat ze zich excuseren omdat het allemaal zo onbenullig klinkt."
Liefde en de toekomst
Door het lezen van al die boeken over Asperger en Asperger-relaties, is onze relatie na een behoorlijk dieptepunt toch ineens weer veel sterker geworden. We begrijpen veel meer van elkaar, niet alleen ik van Michael, maar Michael nu ook van mij, omdat het gewoon haarfijn in een boek staat uitgelegd. Als je dingen helder kunt zien, is het ook een stuk makkelijker te zien waar de pijntjes zitten en waar je aan moet werken. Het lijkt wel me pittig om je leven lang aan je relatie te moeten blijven werken en daar steeds maar weer energie in te moeten stoppen. Maar ik hoop dat het meer zoiets is als je eetpatroon structureel veranderen ten opzichte van een zwaar dieet kort te moeten volhouden. Zo worden alle aangeleerde 'maniertjes' vanzelf gewoontes, net zoals we dat eigenlijk al met heel veel aspecten deden voordat we ook maar van het woord Asperger gehoord hadden.
Ik heb me bewust moeten beseffen dat de persoon waarop ik verliefd werd en van ben gaan houden, nog steeds dezelfde is. Ik hou van hem als mens, om alles wat hij is en daar hoort ook een stukje Asperger bij. En ondanks dat mijn leven soms wat eenzaam zal zijn, weet ik dat zijn liefde voor mij niet minder is dan mijn liefde voor hem. Met dat besef en de energie die we er beide instoppen, weet ik zeker dat we ondanks de moeilijkheden, samen dit avontuur aan kunnen gaan. Ik weet niet of het lukt om onze weg vinden waarbij we beide gelukkig zijn, maar ik weet wel dat de liefde te sterk is om op te geven, dus dat we er vol voor gaan en alles zullen geven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten