Het eind..

Ik heb lang nagedacht of ik verder moest gaan typen. Maar toen ik ooit begon met dit blog wilde ik dat, ongeacht de afloop, mijn verhaal anderen zou helpen, hoop zou geven en herkenning zou bieden. Aan de reacties te merken is dat gelukt en ik hoop dan ook dat dit laatste hoofdstuk daar geen verandering meer in zal brengen.

Want helaas is ons liefdesverhaal net als vele andere, nu toch ook tot een eind gekomen. Niet onze band, niet onze vriendschap, maar wel onze relatie zoals hij was.

Maar wat was het mooi. Wat was het een struggle, maar samen vechten is zoiets prachtigs! Individueel werden we steeds sterker, maar vooral ook samen vonden we manieren voor hoe we moesten communiceren met elkaar en kregen we onze relatie 'werkend'. Ik heb er intens van genoten, had het niet willen missen, en toch, toch is het op.

Michael leerde me de touwtjes in handen nemen in een relatie. Hij leerde me dat als ík niet iets besloot, het ook gewoonweg niet zou gebeuren. Mijn afwachtende, twijfelende ik, werd daardoor langzaam maar zeker, steeds zelfverzekerder. En hoewel ik hem daar eeuwig dankbaar voor ben en ook veel voor terugkreeg, was het wel erg veel gevraagd voor het timide meisje dat ik stiekem ben. Ik werd gepusht tot op het randje. Ik moest op mijn tenen lopen om de relatie werkend te kunnen houden. En omgekeerd deed hij dat ook voor mij. Ook hij moest zijn uiterste best doen en ik pushte hem ook tot de max. Ondanks zijn enorme inzet, miste ik dingen die hij me met geen mogelijkheid kon geven. We wilden allebei dat het zou werken en stopten beide zoveel energie in de relatie, dat het ons uitputte.

Als je altijd op het randje van je kunnen moet presteren, bereik je weliswaar heel veel, maar kan je dus nooit helemaal ontspannen. Dat is precies wat er bij ons gebeurde; we konden niet meer onbezorgd van elkaar genieten. Onze relatie kregen we wel werkend, maar het kostte ook zoveel inspanning dat de passie geen plek meer kreeg. Alle energie waren we kwijt aan het onderhouden van elkaars behoeftes. Op een gegeven moment besef je dat je voor de ander leeft en niet meer voor jezelf, en dat hou je niet al te lang vol. Terwijl we samen keihard bezig waren met de relatie, raakten we elkaar ergens halverwege kwijt.

Michael en ik hebben het gelukkig beide gerealiseerd en nog geprobeerd het tij te keren, door alle 'regels' te laten varen en gewoon van elkaar te genieten. Maar het lukte niet meer. Het was over.

Ik ben Michael eeuwig dankbaar voor de tijd die ik met hem heb gehad. Onze AS-NT relatie heeft mijn leven en mijn persoonlijkheid verrijkt. Hij leerde me minder ergens een probleem van te maken en breder naar de wereld te ijken. Om minder verwachtingen te hebben en om vooral nooit zomaar iets in te vullen voor iemand, zeker niet voor Aspies. Hij leerde me bijvoorbeeld dat geen reactie/gezichtsuitdrukking op een uitleg, niet per se hoefde te betekenen dat diegene het niet snapt. Het hoeft ook niet te betekenen dat diegene je niet heeft gehoord en het hoeft al helemaal niet te betekenen dat diegene opzettelijk bot of onvriendelijk doet. Hij leerde dat er ontzettend veel wordt ingevuld door ons NT'ers, terwijl er feitelijk niks aan de hand is. Hij leerde me beter communiceren als een bepaalde reactie me wel pijn deed of verward maakte. Hij leerde me dat ik hem dan kon vragen of het terecht is dat ik me zo voelde en hem ook uitleggen waarom het zo was overgekomen. Hij leerde mij zijn wereld en ik hem een beetje de mijne, en dat vond ik prachtig!

Ik hou zielsveel van 'mijn Aspie' Michael. Voor alles dat hij is. Ik kijk dan ook met veel liefde en zonder spijt terug op onze relatie. Hoewel wij dan als stel niet meer functioneren, zien we elkaar inmiddels al ruim een jaar zeer regelmatig en ik hoop dat we nog heel lang zulke goede vrienden kunnen blijven. Hopelijk is hij nog lang in mijn leven, maar sowieso voor altijd in mijn hart.

Lieve Michael, je bent geweldig, ik hou van je <3