Voordat we elkaar ontmoetten had ik zijn social media profielen al volledig uitgeplozen zoals ik dat altijd deed bij 'potentiële vriendjes'. Op zijn Facebook zag ik dat hij regelmatig naar festivals ging en dat hij in de horeca had gewerkt. Dat vond ik belangrijke informatie omdat ik daaraan dacht te kunnen afleiden dat hij sociaal was, en dat kon ik als vaak verlegen meisje wel gebruiken was mijn theorie.
Theorie vs. praktijk
Michael bleek niet erg sociaal of ondernemend te zijn en hij nam dan ook zelden het initiatief om iets te doen buiten de deur. Maar in plaats van irritatie en dan maar niks doen, had het juist een positief effect op mij. Het zorgde het ervoor dat ik mijzelf gedwongen voelde zelf die rol op me te nemen en zonder dat ik wist dat het ooit in me zat, lukte dat gewoon. In vorige relaties kreeg ik altijd te horen dat ik te weinig initiatief toonde, dus ik was verbaasd dat dat nu wel ineens lukte. Nog voordat Michaels gebrek aan initiatief een frustratie voor me zou worden, had ik het al gecompenseerd en had daarmee mezelf overstegen.
Zijn gebreken verbeteren de mijne
Dat gold ook voor koken. Ik was een drama in koken, kookte zelden en als ik het deed mislukte het vaak gigantisch. Ik had altijd het geluk dat ik vriendjes en vrienden had die wel konden koken en het zelfs erg leuk vonden om te doen. Ik hoefde er dan ook nooit echt veel moeite voor te doen. Tot Michael dan. Michael kon al helemaal niet koken en toonde ook totaal geen moeite om ook maar iets te gaan proberen. Om toch eten op tafel te krijgen, pushte ik mezelf dan ook vrij snel om toch maar te gaan koken. Voor Michael durfde ik dat wel, hij kon het toch niet beter dus zou ook geen kritiek 'mogen' hebben op mijn kookkunsten. Kritiek had hij inderdaad nooit, maar een blijk van waardering voor mijn moeite merkte ik ook niet. Hij leek verwend: zelf niets doen en daardoor het maar mooi voor elkaar krijgen dat iemand anders het doet. Maar ach, wat was dat anders van hoe ik het voorheen zelf ook altijd deed? Ondanks dat Michael het als vanzelfsprekend leek te ervaren was ik trots. Niet zozeer op het resultaat, maar om het feit dat ik voor hem wel had durven koken terwijl ik voor alle mensen die wel kunnen koken dat nooit zou doen.
Dit soort wel-kokende mensen hebben bij mij van alles geprobeerd om me te laten koken en de hulpverlener-types, lukten het ook bijna. Ze gebruikten dan strategieën waarbij ze weigerden actie te ondernemen en geen antwoord gaven op mijn onzekere vragen als "zou dit voldoende gehakt zijn? Is deze paprika goed denk je? Ik weet niet hoe dit moet hoor, wil je helpen?". Ze dwongen me zelfstandig te zijn en hoewel ik het helemaal niet leuk vond werkte dat wel. Michael deed hetzelfde, maar deed dat niet opzettelijk. Ik was daardoor ook steeds een beetje verward; moest ik nou boos zijn op zijn luie gedrag of hem dankbaar zijn omdat hij er wel mee gedaan kreeg waar ik zelf tegenaan liep?
Comfort zone
Zelf initiatief moeten tonen en het koken zijn aspecten die snel in onze relatie duidelijk waren en daar ben ik dan ook inmiddels wel aan gewend. Maar toen ik Michael ook vaker in groepen en in het openbaar zag functioneren kwam daar nog een aspect bij.
Ik heb helaas de eigenschap om me ontzettend snel te schamen en ben soms bijna geobsedeerd door wat andere mensen van me vinden. Michael heeft dat juist nooit, onder andere omdat hij vaak niet doorheeft wanneer hij iets doet wat sociaal ongepast is. Vaak genoeg krijg ík dan ook juist de blikken van vrienden in de groep die ongemakkelijk naar me kijken omdat hij bijvoorbeeld weer niet reageert of gewoon ineens wegloopt. Of de caissière zoekt steun in een glimlach bij mij, omdat ze het gevoel heeft geen contact te krijgen met Michael en een beetje onzeker wordt van zijn gedrag. Een beetje ongemakkelijk misschien, maar helemaal niet erg, tenzij je zoals ik heel veel moeite hebt met wat andere mensen van me vinden.
Hoewel iedereen me steeds weer rationeel kan vertellen waarom ik me niet zo snel zou moeten schamen, werkt niets beter dan gewoon een relatie krijgen met Michael. Door onze relatie heb ik het niet meer zelf in de hand of ik geconfronteerd wordt met gênante momenten. Michaels gedrag levert juist regelmatig ongemakkelijke situaties op in sociale gelegenheden en dat is eigenlijk de enige manier om met mijn probleem om te gaan: confrontatie. Confrontaties die ik vanzelfsprekend niet alleen kan doen (want opzettelijk iets schaamtevol doen omdat je dat zo moeilijk vind is nagenoeg onhaalbaar). Die confronterende situaties waarin Michael mij regelmatig ongewild in gooit, helpen me wel te begrijpen dat de wereld niet vergaat bij een gênant moment. Ik leer zelfs dat het ook vaak iets positiefs is, omdat je er achteraf enorm om kan lachen als je erop terugkijkt.
Lord Bubuza is een god op aarde. Hij heeft mijn tranen weggeveegd door mijn huwelijk te herstellen, mijn vrouw kwam naar me toe en zei dat ze moest scheiden, ze zei dat ze verliefd was op iemand anders en het huwelijk beu was. ze vroeg een scheiding aan en we verlieten elkaar, maar ik kon niet slapen, eten of drinken, ik was diepbedroefd en begon online hulp te zoeken, ik zag verschillende getuigenissen van mensen die Lord Bubuza waardeerden voor het helpen van hen bij het herstellen van hun relatie, dus nam ik contact op Lord Bubuza op WHATSAPP: +1 505 569 0396, ik vertelde hem mijn problemen en hij beloofde me te helpen met zijn betovering. Hij zei dat mijn vrouw binnen 12 tot 16 uur na het uitspreken van de spreuk terug zal komen bedelen. Ik geef zijn eis en deed wat hij me opdroeg. Ik was geschokt toen mijn vrouw huilend kwam en me op haar knieën smeekte om te vergeven en haar terug te accepteren. Lord Bubuza is een man van zijn woord neem contact met hem op voor hulp via WhatsApp: +1 505 569 0396 of e-mail: lordbubuzamiraclework @ hotmail . com of via de website: https://lordbubuzamiraculouswork.com
BeantwoordenVerwijderen